Zbliża się Święto Zmarłych i zgodnie ze staropolską tradycją szczególnie dbamy o groby naszych bliskich. Przy tej okazji nie zapominany o miejscu spoczynku ludzi, którzy swoją pracą i życiem wpisali się na zawsze w dzieje kraju i naszej małej Ojczyzny. Tym ludziom winni jesteśmy pamięć i to, że możemy dorastać i żyć w wolnym kraju.
Są to argumenty, dla których grupa uczniów z klasy II Technikum Hotelarskiego bierze udział w corocznym sprzątaniu grobów. Uczniowie przychodzą na polanicką nekropolię przede wszystkim z potrzeby serca i nie trzeba ich do tego działania nakłaniać. Są dobrze zorganizowani. Pracowitość i determinacja to dodatkowe atuty. Prace polegały na grabieniu liści i myciu płyt nagrobkowych. Aura 28 października 2013 roku dopisała, było ciepło i słonecznie, pogoda jak na zamówienie.
Na grobie Stanisława Kozickiego i jego żony Marii został postawiony samodzielnie wykonany stroik. Uczniowie zapalili znicz i w ciszy odmówili modlitwę. Postać Stanisława Kozickiego jest znana uczniom, ponieważ uczyli się o nim na lekcji historii. Był wybitnym politykiem, dyplomatą i publicystą okresu międzywojennego. W istotny sposób jako sekretarz polskiej delegacji na konferencję pokojową w Paryżu przyczynił się do odzyskania przez Polskę niepodległości w 1918 roku. Ponadto w latach 1947-1952 mieszkał w Polanicy Zdroju przy ulicy Elsterskiej 6. Dla nas uczniów – dodaje Magda Stanisław Kozicki jest wzorem patriotyzmu, który zawsze będzie poruszał nasze serca. Myślę, że Polska wobec niego ma niespłacony dług, my także! Stąd nasza obecność w tym miejscu i czasie.
Na polanickiej nekropoli spoczywają Kawalerowie Orderu Virtuti Militari – bohaterowie walk o wolność i niepodległość. Do kawalerów polanickiego panteonu zaliczyć należy: Witolda Cieślińskiego, Władysława Niedźwiedzkiego, Romana Mnicha i Józefa Szerwińskiego. Te postaci są również dobrze znane uczniom, z projektów edukacyjnych. Podczas prac porządkowych przy sprzątaniu grobów wyżej wymienionych bohaterów, uczniom towarzyszyły wspomnienia o zmarłych. Panowała atmosfera refleksji, zadumy i smutku. Jestem dumna z postawy uczniów bo w odpowiedzialny sposób przyczyniają się do ocalenia od zapomnienia, pamięci o ludziach, którym ta pamięć się należy.
